Er wordt veel gefietst in Gambia. De kwaliteit van de tweewielers laat vaak te wensen over, typisch gevalletjes van "Made in China". De mijne is een degelijker exemplaar en daarom mateloos populair.
In het begin waagde ik mij zelf ook nog wel eens op de fiets door Tanji maar dat ging me niet makkelijk af. In de droge tijd rijdt je door rul zand wat de nodige slippartijen tot gevolg heeft.Je schuift meer dan je rijdt, Gambianen kunnen beter met de zandwegen overweg dan ik, er zijn er zelfs bij die een rit langs het strand niet schuwen.
De kustweg is wél geasfalteerd maar een gevaarlijk traject. Veel grote vrachtwagens rijden daar en omdat ik niet elke chauffeur serieus neem word ik wat bibberig. En steeds achterom kijken of er weer eentje aankomt is niet echt lekker voor de nekspieren. Jammergenoeg fiets ik dus niet vaak meer.
'T is zonde om zo'n mooie fiets werkloos te laten staan dus is ie in gebruik genomen door Nfamara en Mammadou voor allerhande klusjes. Ook buurjongen Lamin mag er op naar school in Brufut, een dorp 7 kilometer verderop. Daar is ie dolblij mee want z'n moeder heeft niet altijd genoeg geld voor de bustaxi zodat ie moest lopen, daardoor bleef hij vaak thuis wat tot gevolg had dat hij regelmatig lessen mistte.
Als de fiets een reparatie verlangt, een lekke band heb je hier vaak, sleutelt Lamin zonder morren zelf, hij gaat al te graag naar school al was het maar dat ie door de andere jongens wordt bewonderd om z'n fiets...............
Fo waati koteng,
Groet van Isatou
Geen opmerkingen:
Een reactie posten