De Zaterdag Column

Oscar.

Daar zijn ze weer!

Al een half uur zijn een stel kwajongens bezig met een

variant van belletjetrek.

Bij ons ontbreekt een voordeur met bel, maar wij hebben

een dichte ijzeren poort die prachtig veel lawaai maakt als

je erop bonst.

Het mooiste is natuurlijk onze hond uit te dagen en hopen

dat hij er blaffend op af rent, en dan snel de benen nemen.

Door de hoge muur en poort zien zij niets bij ons bewegen,

maar hoe meer lawaai hoe beter.

De meeste Gambianen zijn doodsbang van honden en zijn

niet dol op ze. Sommige mensen hebben een waakhond

maar genegenheid toont men niet.

Wij hebben ook zo’n typisch gambiaanse hond, waar we veel

mee knuffelen en spelen, dus heeft hij meer geluk dan zijn

soortgenoten. Het waken moeten we hem nog leren.

Vooralsnog is Oscar een schijtluis en blaft zelden bij zoge-

naamde onraad.

Onder de kier van de ingang door zie ik weer voeten ver-

schijnen en als er geklopt wordt, loopt Oscar er onzeker,

snuffelend naar toe, zonder te blaffen.

Het spelletje begint me zo langzamerhand de keel uit te

hangen en ik stel me verdekt op, naast de deur, achter de muur,

ik voel me net Bromsnor die Swiebertje in de kraag probeert

te vatten.

Oscar ziet de lol er wel van in. “Zullen we krijgertje spelen?”

Pak me dan als je kan.

Vermanend zeg ik; “AF!”, niet spelen, maar waken moet je,

grom of blaf eens wat!”.

Een tijdje gebeurt er niets maar na een minuut of tien hoor

ik geschuifel en zie vaag iets bewegen.

Nog vóór de jongens een ram kunnen geven, ruk ik de deur

open en wil ze eens flink laten schrikken, dus roep ik heel

hard “BOE!”

Een stelletje geiten kijken mij verwonderd aan.

Ook Oscar staat heel dapper naast mij en ik hoor voorzichtig

WAF.

Ik kijk schaapachtig om me heen en zie verderop een paar

jongens lachend wegrennen.

Ik voel me voor aap staan en wil net de poort sluiten als Oscar

langs me heen schiet. Hij zet ‘t op een rennen, de jongens

weten niet hoe snel ze er vandoor moeten gaan.

Dit is de eerste keer dat Oscar actie onderneemt en zich buiten

waagt. Hij keert snel weer terug binnen de veilige muren.

Bangerikken zijn ‘t, Allemaal!.

Alleen de geiten grazen onverstoorbaar voort.

Bij deze column toch even vermelden dat we Oscar later
helaas niet konden handhaven op de Compound omdat
hij bijtgedrag vertoonde. Om ongelukken te voorkomen
moesten we hem helaas ergens anders onderbrengen.
Gelukkig gaat het heel goed met hem, hij leeft samen
met nog een hond, als broers gaan ze samen op pad.
Soms bezoek ik hem nog wel eens, dan is hij altijd heel
blij mij te zien, maar hij heeft zijn nieuwe plek als thuis
geaccepteerd en zwaait mij vrolijk uit als ik weer weg ga.

Fo waati koteng,
Groet van Isatou