Oma heeft, net als vele andere vrouwen in het dorp, een eigen groentetuin. Op een groot stuk land, een stukje buiten het dorp, bewerkt iedereen een lapje grond. Bij zonsopgang gaat Oma al naar de tuin om water te geven en tegen de avond herhaalt dit ritueel zich, driehonderdvijfenzestig dagen per jaar.
Ogenschijnlijk kost het haar geen enkele moeite tientallen emmers water te putten maar nu hielp Ousman een handje.
Samen met haar "collega's" verbouwt zij allerlei gewassen. Tomaten, Uien, Mint voor in de thee, Wortels, Komkommers, Sla. Over en weer wordt geruild zodat iedereen van alles wat heeft.
Men is niet anders gewend, het gaat al eeuwen zo, is ook noodzaak want men is van elkaar afhankelijk. Als je uit een verzorgingsstaat komt zoals ik, heb je extra bewondering voor deze vrouwen die elke dag weer met plezier het werk verrichten, naast veel andere huishoudelijke bezigheden. Geen eenvoudige taak, en ook geen overdaad er komen namelijk veel dieren ongenood in de tuin en roven allerlei lekkere hapjes......
Men probeert de tuin zo goed mogelijk af te schermen met omheiningen gemaakt van stokken maar helaas zijn deze "hekjes" niet effectief genoeg.
Een Prikkeldraadbescherming is een droom voor deze dames. Om te laten zien dat sommige dromen geen bedrog zijn ga ik vanaf nu sparen. Mooi streven om zelf ook eens een "hekje" te plaatsen in de toekomst. Ik weet niet hoelang het gaat duren, het is een groot stuk land, het hangt van de financiën af, maar ik hoop u er ooit over te kunnen rapporteren.
Heden kost het dus nog heel wat gezwoeg om uiteindelijk een maaltijd op je bord te krijgen. Met gepaste trots trakteerde Oma ons op tomaten die heerlijk smaakten door de sla van Buurvrouw. Met respect gegeten die avond........................
Fo waati koteng
Groet van Isatou
Geen opmerkingen:
Een reactie posten