Toneel
Als ik bij mijn buurvrouw in haar winkeltje kom, zit ze stil
op een stoel achter de toonbank en kijkt me verdrietig aan.
Ze voelt zich al een paar dagen niet lekker.
Last van een prikkende keel en wat spierpijn.
Het klinkt als een onschuldige verkoudheid, toch moet je
alert blijven, er is altijd een kans dat de malariamug de
boosdoener is.
Zelf voelde ik me een tijdje geleden wat grieperig en heb na
een dag koorts meteen een bloedtestje laten doen. Gelukkig
was er niets aan de hand, daarbij gebruik ik preventief medi-
cijnen. Malaria moet je serieus nemen.
Houré vertelt me dat ze gisteren al bij een dokter is geweest.
’t Is gelukkig geen malaria, ze heeft wél drie soorten pillen
meegekregen die ze met een triomfantelijk gezicht aan me laat zien.
Ik kijk op de verpakkingen en zie drie varianten van
Paracetamol. De pillen vormen voor Houré het bewijs dat ze
als patiënt moet worden behandeld en zo wat meer aandacht
kan opeisen van haar vader. Hij staat aan het hoofd van de
familie, die 18 personen telt, dus individuele aandacht krijg je
niet zo snel. “Gelukkig dat je pillen hebt gekregen, misschien
voel je je morgen al wat beter” probeer ik haar op te monteren.
Houré betwijfelt het maar probeert wat opgewekter te kijken.
De volgende avond, we willen nét gaan eten, wordt er op de
poort gebonsd. Houré vraagt paniekerig of we haar naar het
ziekenhuis willen brengen in een naburig dorp, Nu meteen!
Wij hebben een auto en er is geen andere mogelijkheid om
daar naar toe te reizen op dit tijdstip.
Ze heeft de hele dag spierpijn gehad en maakt zich ongerust.
Een beetje geschrokken gaan we op weg. Houré met haar
baby en ik achterin, Leo aan het stuur, Houré’s vader druk
gebarend naast hem. Pa spreekt geen woord Engels maar weet
ons naar het ziekenhuis te loodsen
Daar aangekomen worden we vrijwel meteen ontvangen door
een ernstig kijkende dokter. Hij hoort Houré’s klacht aan en
neemt haar bloeddruk op, die perfect is.
Leo en mij wordt uitgelegd dat het allemaal wel meevalt, het is een
griepje, en hij geeft ons een receptje mee voor nog twee soorten
pijnstillers. Houré is tevreden met nog meer pillen op zak, en
we keren terug naar huis.
De volgende ochtend gaat het wonderbaarlijk goed met haar.
Ze is goedlachs en heeft nergens last meer van.
Ik betrap me op de gedachte dat ze wat toneel gespeeld heeft.
Tóch geeft het me een goed gevoel opgenomen te worden in de
buurt. Het is hier niet alleen noodzakelijk maar ook
vanzelfsprekend om voor elkaar klaar te staan.
Wij waren het de afgelopen jaren in Nederland een beetje
kwijtgeraakt en zijn blij het weer terug te vinden.
De Ouderwetse Burenhulp!Fo waati koteng,
Groet van Isatou
Geen opmerkingen:
Een reactie posten