Was.
Dagelijks zie je ze. Groepjes vrouwen die zich verzamelen
rondom de openbare waterputten langs de weg.
Bergen vuil wasgoed liggen te wachten.
Samen boenen, spoelen en wringen, ondertussen vrolijk
lachend en babbelend over de laatste dorpsnieuwtjes, is aan
het eind van de ochtend de klus geklaard en hangt alles te
drogen in de zon.
Ook ik moet eraan geloven alle was met de hand te doen.
We hebben nog geen elektriciteit, in de toekomst willen
we een Solar-systeem laten aanleggen, maar zelfs dan zal
er te weinig capaciteit zijn voor een wasautomaat.
Dapper koop ik vier teilen en twee emmers in felle kleuren
met een gevlamd patroon, die je hier overal om je heen ziet.
Mijn was hoef ik niet naar de openbare waterput te sjouwen,
we hebben een put op ons eigen erf.
Een geluk bij een ongeluk, zo hoeft niemand te zien hoe ik
sta te stuntelen.
Eerst een teil maken met sop. Daar het wasgoed eerst maar
eens een uurtje in laten weken. In de hete zon wordt het water
vanzelf warm.
Door de zanderige omgeving is veel kleding echt vuil.
Hoe krijg ik die modder eraf?
Ik doe mijn best zoveel mogelijk te knijpen en heen en weer
te rossen, wat zwaar werk blijkt te zijn.
De teilen zijn groot maar met wassen moet ik toch opletten
dat de pas gewassen helft van een laken niet op de zanderige
grond terechtkomt.
Een natte badhanddoek weegt enkele kilo’s en een spijkerbroek
wordt stug en onhandelbaar.
Alle vlekken krijg ik er niet uit maar ik begin toch maar met
uitspoelen.
Andere teil ernaast met schoon water, plonzend, duwend en
trekkend probeer ik het sop er uit te krijgen.
Dan met laatste krachten, uitwringen en ophangen aan de lijn.
De volgende keer toch eerst maar eens de ouderwetse wringer
opzoeken, die moet ergens in een verhuisdoos zitten.
Ik heb voor vertrek uit Nederland er nog een op de kop weten
te tikken evenals een Wonder-Wash, een soort wastrommel,
die kampeerders vaak gebruiken, en die je met handkracht
rond kan draaien.
’s Avonds vouw ik de min of meer schone was op, met stijve
armen van de spierpijn.
Ik denk aan mijn dorpsgenoten die waarschijnlijk nergens
last van hebben.
Ik heb bewondering voor deze vrouwen, die gewoon doen wat
ze moeten doen en nooit klagen.
Van mij krijgen ze allemaal een emmer vol respect!Fo waati koteng
Groet van Isatou
1 opmerking:
je astrid ik heb met je te doen,wat een gedoe met die was.das ook niet goed voor je rug!!
Een reactie posten