Taal.
Oude buurman Ceesay wandelt voorbij.
“Somanda bedie, is de morgen goed?” vraag ik.
“Somanda bedjang, de morgen is goed”.
Buurman spreekt Mandinka, de grootste bevolkingsgroep behoort
tot deze stam, dus probeer ik me te bekwamen in deze taal.
Verder dan wat begroetingen kom ik nog niet.
Het komt op me over als een Adacadabra-taal, alles klinkt in
mijn oren hetzelfde met veel A- en OE-klanken.
Ik probeer ezelsbruggetjes te bedenken om iets te onthouden.
Tabiro is koken, begint met TA dus ik bedenk dan dat het eten
op TAfel staat.
Woelaro, avond, verbind ik aan Woelen. Maar het houdt geen
enkel verband, de ezelsbruggen kosten me meer tijd dan simpel-
weg het woord in m’n kop stampen.
Na “Sumolé”, hoe gaat het?, schakel ik weer over op Engels
wat de officiële voertaal is.
Vanwege het koloniale verleden wordt nog steeds vanaf de lagere
school Engels onderwezen, zodat we prima kunnen communiceren.
Kleine kinderen zijn er trots op als ze kunnen vragen
“How are you” en “What is your name”.
Veel meer dan dat lukt nog niet dus voel ik verwantschap met
deze kleuters.
Spontaan als deze kinderen zijn wordt er veel aan me verteld in het
Mandinka, dan trek ik maar wat gekke bekken wat veel gelach tot
gevolg heeft en zo hebben we plezier en begrijpen elkaar zonder
woorden.
Maar ik houd vol en ik verras mijn buurvrouw Houré als ik zeg
“Fo waati koteng”, Goedendag”.
Niet begrijpend kijkt ze me aan, dus ik herhaal het, duidelijk
articulerend.
Ineens snapt ze wat ik bedoel, ze legt me uit dat haar familie
tot de fula-stam behoort en dus Fula spreekt, Mandinka is
hun tweede taal.
Van oudsher leven verscheidene stammen broederlijk naast
elkaar dus wordt er ook nog Wollof, Jola of Mandjako gesproken.
Nét nu ik zwoegend een paar woordjes Mandinka onder de knie
heb gekregen sta ik weer met een mond vol tanden.
“Kan jij me Nederlands leren?” vraagt Houré opeens.
“Wat moet je dáár nu mee Houré?”.
“Dan kan ik met je praten” zegt ze met een ernstig gezicht.
“Dat doe je nu toch ook al?”.
Ze ziet er de grap wel van in en lachend nemen we afscheid.
Een beetje plagerig roep ik in vertrouwd Hollands “Tot Ziens”.Fo waati koteng,
Groet van Isatou
Geen opmerkingen:
Een reactie posten