Als hij mij plotseling tegenkwam zette hij het op een gillen én lopen.
Mamadou die in mijn compound woont is een oom van hem dus helaas kon hij mij niet blijven ontlopen.
Geduld opbrengen en langzaamaan 't ijs breken heeft toch wel een maandje of drie geduurd. Maar hij kwam steeds een stapje dichterbij...op den duur toch maar wat dwang uitgeoefend dmv een snoepje uitdelen.
Aha.....die toubab heeft geen kwaad in de zin en heeft lekkere minty's.
Inmiddels zijn we dikke vrinden (ook zonder snoep). Hij komt elke dag langs om een potje te lachen.....
Fo waati koteng,
Groet van Isatou
Geen opmerkingen:
Een reactie posten